VII
А на горах у Кіеве гэтае ночы
Сьвятаславу прысьніўся сон смутны, прарочы:
„Адзявалі мяне, — кажа, — з вечара зморна
На цясовай краваці пасьцілкаю чорнай;
„Віно сіняе чэрпалі мне, бы ў вясельлі,
А ў віне тым благое намешана зельле.
„А з пустых палавецкіх каўчанавых жэрлаў
Мне на грудзі там сыпалі буйныя пэрлы,
„Ды так песьцяць мяне. А ўжо дошкі ў праломах
І бяз скрэп на маіх златаверхіх харомах.
„Усю з вечара ноч груганьнё грумкацела,
На балонь каля Плесьнеску ўжо даляцела,
„Пабыло на балотнае топкае Сані
І да сіняга мора няслося на раньні!“
І казалі на гэты сон князю баяры:
„Ўжо туга, княжа, розум адзела твой хмарай!
„Гэта з бацькава так залатога пасаду
Сакалы два зьляцелі сачыці прынаду —
Горад Тмутаракань пашукаці з разгону,
Або ўдоваль напіціся шоламам Дону.
„І ўжо сокалам гэным шаблямі паганых
Пападсечана крыльле на дзікіх палянах,
„А саміх у жалезныя спуталі путы.
Ў трэці дзень патануў сьвет у цемрадзі лютай:
„Сонцы два пацямнелі — слупы агнявыя
Згасьлі два, — з імі месяцы два маладыя.
