Не даждалі багатага й сільнага
Брата майго Яраслава
На падмогу з яго многавоямі,
З войскам чарнігаўскім бравым —
„А ваякі яны ўсе сусьветныя:
Там і Магуты, й Шальберы,
І Татраны у побач з Равугамі,
Там Тапчакі і Альберы.
„А яны бо з нажмі захаляўнымі
І бяз шчытоў б‘юцца жвава —
Пабяджаюць палкі толькі клікамі,
Звонячы прадзеднай славай.
„Але вы там сказалі: мужаймася
Самі з сваімі мячамі!
Славу самі захопім пярэднюю
Й з задняй падзелімся самі.
„А ці-ж дзіва тут, брацьці, вялікае
Памаладзеці й старому!
Калі сокал ліняе — ён высака
Птушку ўзьбівае ад дому;
„Не папусьце гнязда свайго роднага
Ў крыўду, як бача трывогу.
Але гора ўсё ў тым, што во буйныя
Князі ўжо мне ў не падмогу:
„Тыя часы ў нішто абярнуліся.
Вось бо ля Рымава зрана
Пад шаблямі крычаць Палавецкімі,
А Валадзімер — у ранах!
„І туга і нуда сыну Глебаву,
А ўсё з таго, што крышыці
Ня ў час шлі зямлю Палавецкую,
А сабе славу сачыці!..“
