І застагнаў-жа, о, брацьці, град Кіеў тугою,
А той багаты Чарнігаў — напасьцю благою!
Журба па Рускай зямлі разьлілася разводзьдзем,
Ды пацякла ненасытная жальба ў народзе.
А на сябе самі князі загубства кавалі,
А тут паганыя самі адны не чакалі,
Панаваліўшысь на Рускую землю з пабедай,
Дань вымагалі па белцы з двара даўным сьледам.
Тыя бо два Сьвятаславічы, храбрыя воі —
Ігар, Усяволад — няпраўду збудзілі сабою,
Што быў прыспаў іхні бацька, той грозны вялікі
Кіеўскі князь, Сьвятаслаў. Ён-жа не для прылікі
Грозьбаю быў над варожымі сіламі злымі
З войскам харобрым сваім і мячамі стальнымі.
На Палавецкія землі нагой наступіўшы,
Узгоры і яры пакуль не стаптаў, стуль ня вышаў.
І замуціў там вазёры і рэкі ў чаротах,
І засушыў там крыніцы і дрыгвы-балоты,
А паганога Кабяку з узлучыны морскай,
Як бураломнае віхрышча, выхапіў дзёрзка.
Ад тых палкоў палавецкіх, жалезных, агромых,
Ажно зваліўся Кабяк ў Сьвятаслава харомах!
Тут вэнэдыйцы і немцы, тут грэкі й маравы
Славу вялікую дружна пяюць Сьвятаславу; —
Ігара каюць, нашто патапіў ён багацьце —
Ў доньні Каялы-ракі Палавецкай. загапіў, —
Золата рускага ўсыпаўшы там вельмі многа.
Там-жа князь Ігар ссаджаўся з сядла залатога
Ды на сядло ўжо нявольніка ціха садзіўся…
Ў горадах сьцены занылі, шум-гоман спыніўся.
