VI
Во, невясёлая, брацьці, гадзіна настала!
Сілу пустыня прыкрыла ўжо грознай навалай;
Крыўда паўстала у ўнука Дажджбожага сілах,
Дзевай яна на Траянаву землю ўступіла.
Крыльлем лябяджым па моры ўспляснула, а ў Доне
Плюскатам спудзіла шчасныя часы ў бяздоньні.
Князевы споркі — людзям ад паганых загуба;
Стаў гаварыці брат да брата са злосьці, нялюба:
„Гэта і гэна маё!“ Ды пачалі казаці
Князі аб малым: „во гэта вялікае, браце!“
А на сябе самі згубства каваці няўстаньне…
Скрозь-жа на Русь набягалі з пабедай пагане.
О, як далёка сакол заляцеў ў гэну пору,
Птушак пужлівых зьбіваючы, к сіняму мору!
А ўжо адважнага Ігара войска ня ўскрэсіць!
Па ім Карына заклікала, гледзя на месяц.
Жэля па Рускай зямлі паняслася з трывогай,
Смагу наводзячы людзям у полымя рогу.
Жоны заплакалі рускія ў жальбах нябылых:
„Ўжо нам ня мысьляй памысьліць мужоў сваіх мілых,
„А ні прадумаці думай, ні вочмі сваімі
Іх азіраць на пуховай пасьцелі жывымі.
„Срыбрам і золатам тым пагатове ніколі
Нам не пацешыцца ў долі, самотнае долі!“
