|
Былі слаўныя, дзеяў Траяны, вякі,
Прамінулі гады Яраслава
І паходы Алега былі працяклі —
Ўсё Алега з сыноў Сьвятаслава.
Той Алег бо мячамі разруху каваў,
Па зямлі сеяў стрэлы разгонам,
Калі ў горадзе Тмутаракані ступаў
Ў залатое стрэмя ён са звонам: —
Чуў здалёку той даўны трывожлівы звон
Яраслававы сын, Усяволад,
А Ўладзімер што-раньня, пакінуўшы сон,
Зачыняўся ў Чарнігава-горад.
А Барыса таго Вечаславіча,
Маладога і храбрага князя,
На апошні суд слава паклікала,
За якою ганяўся ў адвазе.
І на векі пасьцелю зялёную
У Каяльным паценьні паслала —
Ўсё за крыўды-абіды Алегавы,
Што загубства разводзіў нядбала.
К тэй Каялы-ракі між Угорскімі
Інаходцамі сам палялеяў
Яраполк свайго бацьку да Кіева —
Да сялібы сьвятое Зафеі.
Пры Алегу тады Гараславічу
Моц было міжусобіц, няладаў;
Жыцьцё гінула ўнука Дажбожага,
Люд свой век скарачаў ў княжых звадах.
|
