II
Як зірнуў тады Ігар на сонца,
Бачыць — цемра зацьменьня бясконца
Яго войска пакрыла, як сажай,
Тут дружыне сваёй ён і кажа:
„Ой, вы, брацьці мае, і дружына!
Лепей будзе, каб кожны з нас згінуў,
„Чымся быць усім нам у палоне.
Сядзьма-ж, брацьці, на быстрыя коні
Ды на Дон сінявокі паглянем!“
На вум князю залегла жаданьне:
Не зважаючы з неба варожбаў,
Сягнуць Дону вялікага ложбаў.
„Вось хачу, — кажа, — вострую дзіду
Заламаць за бяду і абіду
„Аб канец Палавецкага поля;
Хачу з вамі, Русіны, за волю
„Палажыць сваю голаў да скону,
Ці напіціся шоламам Дону“.
О, Баяне, часінаў мінулых
Салавейка! На струнах-бы чулых,
Ты апеў-бы паход слаўны гэны,
Імкнучы, салаўцеча нязьменны,
Па выдумнаму дрэву далёка,
Дасягаючы духам аблокаў,
Часаў даўных зьвіваючы й новых
Сваёй славай абедзьзе паловы,
