Гэта старонка была вычытаная
Але, брацьці, ня сокалаў дзесяць
Выпушчаў ў сьвет Баян з пералесіц
На лябяджае стада, бы ў бойцы, —
А ён клаў свае вешчыя пальцы
Ня пявучыя струны, а тыя
Пелі славу князём, як жывыя.
Дык пачнем-жа мы, брацьці, сказ гэты
Ад старога Ўладзімера летаў, —
Да сучаснага Ігара-воя,
Што скуў розум свой сілаю ўдвое.
Навастрыў сваё сэрца адвагай,
Барацьбянай напоўніў дух смагай
І павёў цераз сёлы і вёскі
Свае дужыя, храбрыя войскі
На зямлю Палаўчан, на змаганьне
Ды за рускай зямлі бытаваньне!
