Гэта старонка не была вычытаная
XI
ХАЎТУРЫ
Хата. Насупроць дзьвярэй у белай дамавіне ляжыць Мужык. Сталяр раскідае палок, бярэ дошкі з яго і робіць века к дамавіне. За сталом суседзі пяюць па нябожчыку. Жонка галосіць і прыгаварвае. Дзеці хліпочуць. Стары бацька, крэкчучы, злазіць з печы. Мяцеліца шуміць. У коміне жаласьліва вые вецер
ЖОНКА
А мой ты сакалочак!
А мой ты каралёчак!
Ляжыш, ня ўстанеш болей…
О, доля-ж мая, доля!
Бяз часу сьмерць-магіла
Жыцьцё тваё скасіла;
Ў няшчасную гадзіну
Сіротачак пакінуў.
Сіроткі ўсе малыя,
І есьць ня маюць тыя,
І дроў няма палена,
І ў пуні няма сена.
Як жыў, як ты сьвет бачыў;
Усё-ж было іначай,
Ці ў полі ты… ці ў людзі…
Што з намі цяпер будзе?
Нашто на сьвет раджацца,
Хто мае з ім растацца.
І горкі жаль кідаці
Ўдаве, бацьком, дзіцяці…
