Гэта старонка не была вычытаная
МУЖЫК
Ой Зімка, пані ясная!
Ня варта наругаціся,
Прытыкі кінь напрасныя:
З кім тут за плечы браціся?
Я з сілаю разлучаны:
Ў палёх, лугох загінута…
Няўдачамі замучаны,
Пацехамі пакінуты.
Рукою чуць пакратаю;
Ня муч-жа абарванага!
Пад футры йдзі багатыя,
Ў палацы мураваныя!
Сям‘я мая галодная,
Хаціна мая хіліцца.
Ідзі, Зіма нягодная!
Ня дуж з табою сіліцца.
ЗІМА
Ня дам ніколі веры я
Тваёй брахні ап‘янчанай,
Што гора цябе мерае,
Што сьлёзамі ты нянчаны.
Каму-ж тут хвойкі валяцца
Рукою мазалістаю?
І шуркі каму ставяцца
На пасеку на чыстую.
Ці-ж хата з хвойкі зваленай
Ня грэта, не пастаўлена?
Ці-ж пасека ня сеяна,
Сахой тваёй абнесена?
МУЖЫК
Тады ў краі далёкія,
Як дні мінуць кароткія,
Сасоначкі высокія
Плывуць ракой-паводкаю.
