Гэта старонка не была вычытаная
X
ЗІМА
Лес. У нізе на дрэвах вісіць кругом шэрань. Мужык у палатаным кажуху, ў лямцовай шапцы стаіць па калені ў сьнезе і сячэ таўстую хвойку. Здаля прыбліжаецца Зіма. У яе: у ваднэй руцэ кавадла і молат, у другой жмут жалезных путаў. Як і дзе, молат ўдарае аб кавадла, а ланцугі бразгаюць
ЗІМА
Як жыў, як жыў, як маешся?
Ці жыці не дакучыла?
Усюды я шатаюся,
І да цябе во лучыла.
Кандалікамі звонячы,
Іду к табе — ўсясільная,
На долю тваю помнячы,
Іду к табе — магільная.
Над цэлай, над старонкаю
Я паняй разгасьцілася;
Мой сьнег ляжыць пялёнкаю,
Ў мой лёд рака пакрылася.
Гуляю я з марозамі,
Гуляю я са сьцюжамі,
Сьмяюся я над сьлёзамі,
І ўсіх, і ўсё я дужаю.
Кінь выгляд акалелага,
Прысядзь во на калодачцы!
Крапчэй ты сьвету цэлага,
Ну што? Каб нам паходацца?
