Гэта старонка не была вычытаная
МУЖЫК
Двор я знаю даўно, ой даўно!
З году-ў-год я там сілу ўсю ўпёк;
Калі-ж гляну, выходзіць адно:
Пуста хата, сьвіронак і ток.
Вынімала мне паншчына дух,
Зжыў яе — думаў, воля дасьць хлеб,
І ці зьвёў ці ня зьвёў той ланцуг,
Як за паншчынай, бедзен і сьлеп.
ЛЕТА
І паехаў-жа, братка ты мой…
Не вялікі, знаць, толк выйдзе ў нас:
На! касу, серп — ваюй хоць з бядой!
Іду Восені выслаць наказ.
Кідае касу і серп Мужыку пад ногі і адыходзіць, Мужык вострыць касу, прабуе на ўзьмежку і, мінаючы вёску, ідзе ў двор. Бура пачынаецца на добрае; бліскае маланка; штораз мацней грыміць гром. Б‘е пярун. Пасыпаўся дождж з градам.
