Бяры-ж, на! што табе я даю;
Спадкі мне адказала Вясна.
Ідзі працу зьбіраці сваю,
Сваё дзела даводзь да канца!
МУЖЫК
Што? куды ты мне кажаш ісьці,
Лета яснае, жаць і касіць?
Лёгка песьні такія вясьці.
Але спробуй на дзеле пажыць.
Свой лажок я падчысьціў вясной;
Сеяў шнур — у доўг даў магазын, —
Цяпер, глянь! луг занесен вадой,
Колас, глянь! ці ёсьць цэлы адзін.
Еў, ня еў, ці адзет, не адзет,
Да ўсяго я ахвотны ў людзей;
З маёй сілаю лічыцца сьвет,
Чым-жа, чым я на ніве сваей?
Ня ўзьнімаецца к працы рука:
Апрацівела гора, жыцьцё,
Эх ты, доля-бяда мужыка,
Ой ты, Лета, ой Лета маё!
ЛЕТА
І ня стыдна-ж табе век вяком,
Хоць і дуж, як той дуб векавы,
Вясьці гутарку ўсё са плачом,
Ніжэй гнуцца павялай травы!
Нараканьнем ня зможаш бяды,
Хоць дзень, ноч наракай, небарак:
Шчасьце ходзіць рады-у-гады,
Абмінаючы вёску ўсяляк.
Вось, як ведаеш, я ў цябе госьць,
Не драмлі-ж, як пад лавай тапор,
Заработкі ў дварэ, чула, ёсьць,
Шнур зьбірай свой, ды жыва у двор!
