Гэта старонка не была вычытаная
VI
ЛЕТА
Поле. У далі кругом чарнеюцца лясы. На ўзьмежку пад дзікай грушай сядзіць, задумаўшыся, Мужык; напроці яго Вясна, далей гасьцінец і двор, акружаны прысадамі і садамі. Налева залітая паводкай сенажаць; направа абсеяныя шнуры: ярыну ўсю пакрывае сьвірэпка, жыта напал з гірсой і званцом пагерсана градамі. З усходу на небе падымаецца хмара — чуваць гром. К Мужыку падыходзіць Лета, трымаючы ў аднэй руцэ серп, а ў другой касу
ЛЕТА
Што задумаўся так, Мужычок?
Варта глянуць крыху весялей!
На! касу, малаток і брусок,
И сярпок на! для жонкі тваей!
Званцом шастае ўжо сенажаць.
Цецярэе жытцо і ячмень;
Час на гвалт і касіці, і жаць:
Не на тое настаў Пятроў дзень.
Час такі: ад зары да зары…
Калі ўздумаеш сілы жалець,
Дачакаешся гэткай пары,
Што прыпомніць табе гэта клець,
Што прыпомняць і дзеткі твае,
І скацінка прыпомніць твая,
А зіма-ж запяе, запяе.
Хоць памры — ні жыцьця, ні пуцьця!
