Гэта старонка не была вычытаная
САМ
выходзіць, разілядаючыся
Хаджу і блуджу я
Ўжо колькі гадзін
І дзе ні ступлю я,
Ня бачу пуцін.
Дубы ды хваіны,
Бярозы, вязы;
Скрыгочуць асіны,
Шыпяць верасы.
Кругом нейкі шорах.
Жуда, пустата;
Па долах, па ўзгорах
Лягла цемната.
То нешта сьмяецца,
То нешта пяе,
То кліча, здаецца,
То тут-жа снуе.
Гоп, гоп! Ня чуваці!..
Адказу няма.
Ой, пушча, ой, маці!
Ты зводзіш здарма.
Ох, зводзіш здарма ты,
Наслаўшы ламоў!
Я траплю дахаты,
Я траплю дамоў!
Пайшоў далей, разглядаючыся.
РУСАЛКІ
выбегшы з-за кустоў, разам
Ха-ха-ха, вось дык госьць,
Як з зямлі, як з травы!
Чалавек, як і ёсьць —
З галавой і жывы.
