Гэта старонка не была вычытаная
IV
ВЯСНА
Раніца. Вясковая хата; выгляд няпрытульны і ўбогі. Праз маленькае ваконца прабіваецца бледнаваты бляск. Цемнавата. Мужык сядзіць на палу, зьвесіўшы ногі, курыць люльку і глыбока нешта думае. Уваходзіць Вясна: на галаве ў яе з курасьлёпу і пралесак вянок, у руках разарваны ланцуг
ВЯСНА
з рызыкай тоненькім голасам
Ну, як дуж, мужычок?
К табе ў госьці іду.
І каб жыва, на бок!
І бяду і нуду!
Пратры вочы са сну,
Марш к другому жыцьцю!
Ладзь саху, барану
І сявалку сваю!
Ўжо прасохла ральля,
Ўжо рунее трава,
К сабе кліча зямля —
Ты ў яе галава.
Табе рэчкі бурляць,
Табе кветкі цьвітуць,
Табе пушчы шумяць
І зязюлі пяюць.
Ды і сонца, глядзі,
Гэтак сьвеціць, ня зра.
Ну ідзі! ну ідзі!
Араць, сеяць пара!
