прыдзе нешта нейкае, дык і гаворыш, і гаворыш; спачатку палягчае на сэрцы, а пасьля і шкадуеш. Ён-жа маё родненькае дзіцё, ды адзін, як той васілёк у жыце.
ЯНКА
(на бок)
О, гэтакіх адных у нас многа, толькі-ж яны не васількі, а праклятае зельле на нашай беднай зямлі! (Ходзіць па пакоі).
ЗЬЯВА ІІ
ГАНУЛЯ — ЯНКА — МІКІТА
МІКІТА
(уваходзіць з пакупкамі)
О, меджду протчым і профэсар у нас! Здрасьціце!
ЯНКА
Майму кватэрнаму гаспадару нізка кланяюся! Апрача гэтага пазвольце, пане рэгістратар, павіншаваць вас з імянінамі. Жычу вам надзець шліфы калежскага асэсара.
МІКІТА
Дзякую, меджду протчым, дзякую! Шчыра мяне цешыць, што вы аб гэтым не забыліся. Жадаю, каб і праз год мы ў гэтай кватэры віншаваліся.
ЯНКА
Аб гэтым трудна загадзя варажыць, бо я ў скорасьці зусім выяжджаю з Менску на вёску.
ГАНУЛЯ
Як-жа гэта, пане настаўнік? Мы ўжо да вас прывыклі, што мне здавалася, ніколі не разлучымся.
ЯНКА
Там, на вёсцы, я патрабней, чымся тут, а да таго — ня люблю я гораду: вельмі ўжо ў ім цяжкае паветра.
МІКІТА
(да Ганулі)
Меджду протчым, мамаша, прышыкуйце закуску, бо незадоўга і госьці зьбяруцца. (Стаўляе на бок пляшку).
