ДАМІЦЭЛЯ |
 разам.
|
| Гэта-ж не Трахім! | |
КАЦЯРЫНКА | |
| Гэта-ж ня тата! |
МАКСІМ
(праціраючы вочы, у бок)
На табе! Хата чужая, баба чужая, а заместа майго ўласнаручнага сына — нейкае спаднічнае стварэньне! Вось так папаўся ў нерат — ні ўзад, ні ўперад! Ну, Максім! Ламі мазгі, каб не прапаў саўсім.
ДАМІЦЭЛЯ
(прыгледзеўшыся)
Ды гэта-ж наш кум — Максім Кутас!
КАЦЯРЫНКА
Ха-ха-ха! Татка на дзядзьку Максіма перакуліўся! Ха-ха-ха! Тата — ваўкалак, ваўкалак!
МАКСІМ
Што я тут бачу? Гэта-ж Трахімава хата і яго баба! (Да ДАМІЦЭЛІ). А мая-ж Даміцэлька! Ці ня ведаеш, якім-такім манерам я сюды папаўся?
ДАМІЦЭЛЯ
Я зараз манеры выганю васпану з галавы! Дзесятаму закажаш, як чужых жонак поначы ашукваць. (Ідзе ў качарэжнік і бярэ мешалку).
КАЦЯРЫНКА
(у бок)
Быў адзін тата, а цяпер аж два! (Да МАКСІМА). Мусіць, дзядзька, сягоньня кепска з мамкай вянок на каптур гандляваў, дык яна хоча прыдатку даць.
МАКСІМ
(чухаючы галаву)
І ўпутала ж мяне нядобрае ў гэту авантуру! Яшчэ з гэтай бабай можа й дам як-колечы рады, але што будзе, як мая Па-
