ЯНКА
А надта проста: стаць на свой тутэйшы грунт, на той грунт, на якім узрасьлі вашы бацькі, дзяды.
МІКІТА
Меджду протчым, вы напамыкаеце, сябра беларус, каб я стаў не на свой, а на ваш — беларускі, хэ-хэ-хэ! грунт.
ЯНКА
А хоць-бы й так.
МІКІТА
Меджду протчым, пане настаўнік, яшчэ я ня ўпаў з сваім гонарам так нізка, каб лезьці ў вашу, выбачайце, мужыцкую беларускую кампанію. Вы можа параіце мне яшчэ і вашага Тарашкевіча граматыку зубрыць?
ЯНКА
А чаму-ж бы не?
МІКІТА
Ха-ха-ха! Ха-ха-ха! І жартаўнік-жа вы, дзядзька беларус, нязвычайны вы жартаўнік! Ха-ха ха! Ня маючы што рабіць, інтэрнацыянальная інтэлігенцыя выдумала гэты нейкі нацыянальны беларускі язык, а вы хацелі-б заставіць нас, руска-ісьціную тутэйшую, меджду протчым, інтэлігенцыю сушыць над ім свае апошнія мазгі. Ха-ха-ха! Вось дык дадумаліся! Ха-ха-ха! Меджду протчым, пане беларус, мне ваш (з націскам) „дэмократычны“ язык непатрэбен, калі я маю свой, меджду протчым, мацярынскі рускі язык.
ЯНКА
О так, так! Для вашага гонару падавай вам мацярынскі язык цароў, Мураўёвых-вешацеляў, Распуцінаў, Азэфаў і ўсея кампаніі падобных ім, а на свой, папраўдзе для вас родны, як вы кажаце, язык, вам напляваць. Эх русацяп, вы русацяп! Але годзе аб гэтым! Калісь вы, пане рэгістратар, апомніцеся, але каб ня было запозна. (Да ГАНУЛІ). Цяпер я да вас, цётачка, толькі ня з спрэчкай, а з просьбай: ці ня можна будзе ў вас мне з маёй кампаніяй пераначаваць? Шукаць іншага месца для начлегу неяк ня хочацца.
