МІКІТА
Так сабе, нічога сабе, меджду протчым, плыве.
ЯНКА
Дый што гэта з вамі? Ці ня ўпісаліся вы ў менскія свабодныя гэрцум-сролікі? — як тачнік які, тарабаніце гэту брычку з сабой.
ГАРОШКА
Мусіць яны пазайздросьцілі конскаму хлебу.
ГАНУЛЯ
Гэта Мікітка кожны дзень гэтак на службу езьдзіць.
МІКІТА
А так, пане профэсар. Пры сучасным політычным і экономічным становішчы Расійскай, меджду протчым, імпэрыі ня можна йначай. Цяпер так: калі конь можа цягаць павозку, то чалавек і пагатове. Натое-ж у нас і абсолютная свабода, каб усё жывое мела абсолютнае раўнапраўе.
ЯНКА
Раўнапраўе, то раўнапраўе, але-ж хіба яно вам не загадвае быць штодзень за нейкага саматужнага вазюра?
МІКІТА
О, не! Каламажку я цягаю з сабой толькі дабравольна і толькі для ўласнай выгады. Папершае: на службу і са службы важу патрэбныя сабе офіцыяльныя, меджду протчым, паперы; падругое: важу, але ўжо толькі са службы, усялякія пайкі, коопэрацыйны тавар і іншае; патрэцяе: вось пападаецца па дарозе якая-небудзь контрабанда, іначай кажучы — рэчы, якія ўвозіць у Менск забаронена: мука, крупы, бульба, сала, масла, цыбуля, рэдзька і гэтаму, меджду протчым, падобнае. Значыцца, выгандляваў цішком, каб ніхто ня бачыў, тое-сёе з гэтай контрабанды на якую-сякую панчоху ці шкарпэтку, палажыў сабе, меджду протчым, на воз і вязі сабе ў сваёй каламажцы. Ну, і ці-ж нявыгодна?
