Старонка:Янка Купала. Збор твораў (1925–1932). Том 3.pdf/155

ГАНУЛЯ

Хто яго разьбярэ, з якім і з чым ён там знаёмы.

ЯНКА

Мусіць, для гэтага політычнага чалавека вы, цётачка, і крэслы свае плюшавыя аддалі, каб мякчэй было яму сядзець, бо гэтых крэслаў штось ня бачу я тут?

ГАНУЛЯ

Ды не! Да яго йшчэ пераезду сюды нашы крэслы недзе ў іншае месца спалатнілі.

АЛЕНКА

І грамафон з люстрам таксама?

ГАНУЛЯ

Не, дзетка. Гэтыя рэчы Мікітка мой сёлета на тавараабмен прагандляваў. І вось з усяёй, казаў той, роскашы засталася толькі балалайка, але і тую запісалі на нейкі ўчот.

(Уваходзіць МІКІТА ў вынашанай і палатанай „зашчытнага“ колеру вопратцы, цягнучы за сабой каламажку, у якой: тры тоўстыя вялізныя портфэлі, а чацьверты — меншы; пад імі: колькі малых мяшэчкаў з продуктамі, два селядцы, зьвязаныя лыкам, тры воблы, нанізаныя на аборку, невялічкая стограмовая пляшка з газай, вялікае, быццам з-пад капялюша, пудалка з пудрай, некалькі сучкоў дроў, букетнік для кветак, тры чаркі).

ЗЬЯВА III

ГАНУЛЯ — ГАРОШКА — АЛЕНКА — ЯНКА — МІКІТА

МІКІТА

(уцягнуўшы каламажку, вітаючыся з Янкам)

Якое прыемнае, меджду протчым, спатканьне, таварыш профэсар! Колькі лет! Колькі зім!

ЯНКА

І ні колькі лет і ні колькі зім, а ўсяго восем месяцаў, пане рэгістратар, як мы бачыліся. Але, мабыць, цяжкія вашы справы, што так цяжка вам час плыве: месяцы ў цэлыя леты і зімы замяніліся?