ГАРОШКА
Заседзецца, заседзецца! Як прышпілюць вам калі-небудзь хвост на гэтых пасядзінах, то прападзе вам ахвота і стаяць, ня толькі што сядзець. Тое-гэта, палякі на носе, кажуць, што ўжо Навінку забралі, — а яны швэндаюцца сабе!
АЛЕНКА
Трэба-ж было, татачка, прыгледзецца, як рыхтуюцца мянчукі спатыкаць новых окупантаў.
ГАРОШКА
Ну, і што там цікавага? Мала йшчэ вас гэтыя абскубанды паскубалі.
АЛЕНКА
Не абскубанды, тата, але окупанты, окупанты. (Пауза).
ЯНКА
(азіраючыся па пакоі, да Ганулі).
Але ваша хата, цётачка, надта неяк зьмянілася ад таго часу, як я выехаў ад вас: так выглядае тут усё, як-бы вы толькі-што з іншай кватэры перавезьліся.
ГАНУЛЯ
Бачыце, было тут у нас у Менску апошнім часам нейкае палатненьне, дык нас і ўпалатнілі ў адзін пакой, а іншыя — забралі. Той пакой, дзе жылі вы, аддалі нейкаму ў скураной жакетцы, — паміж іншым, ён сягоньня раніцай ужо выехаў ад нас; а з таго боку, дзе была мая спальня і Мікіткавы габінэт, абодва гэныя пакоі заняў нейкі іхні рэдактар, па прозьвішчы Гізульскі. Але, як відаць з усяго, то ён мусіць ня зусім іхні, бо нешта ня зьбіраецца выяжджаць, хоць іхнія амаль ужо ўсе выехалі. Мікітка кажа, што гэты Гізульскі душа, а не чалавек, — надта політычны і знае ўсялякія свабодныя профэсіі.
ЯНКА
Асабліва, мабыць, добра знаёмы з профэсіяй провокатарскага мастацтва?
