СЬПІЧЫНІ
Маю гонар кланяцца! (Шпарка выходзіць. Уваходзіць НАСТА і НЕМЕЦ).
ЗЬЯВА Х
МІКІТА — НАСТА — НЕМЕЦ
МІКІТА
Наша найніжэйшае, меджду протчым, ушанаваньне, мамзэль Насьце!
НАСТА
Добры вечар! Добры вечар, мусье Нікіці!
МІКІТА
Што-ж гэта вы, мамзэль Наста, ня самі адны, а з гэрам немцам, як з нявіннай ахвярай свайго, меджду протчым, чарадзейскага сэрца?
НАСТА
Ужо даўно маё сэрца — не маё, а сядзіць у пастцы другога сэрца… (Усьмяхаючыся). Чыйго?.. Вы, мусье Нікіці, пэўна ведаеце. А немец? Як мне напэўна вядома з пэўных крыніц, то гэта апошні з роду Магіканаў, які, згодна з Берасьцейскай умовай, пакідае сягоньня нашы Менскія палестыны і махае свае крокі туды, адкуль прышоў.
МІКІТА
Але й палонных, як уважаю, па дарозе хапае. Ці гэта можа вы дабравольна, меджду протчым?
НАСТА
О, немцам цяпер не да чужых генэралаў. Яны цяпер заняты спэцыяльна хапаньнем сваіх-жа ўласных генэралаў. Бо, як чула я ад пэўных асоб, у іх таксама рэволюцыя. А вось гэтага — дык я толькі ахвяравалася правесьці да Брахалкі.
МІКІТА
А ці ня ведаеце, мамзэль Наста, можа яму на дарогу маркі патрэбны, бо я маю да праданьня?
