ГАНУЛЯ
Панечка, купеце у мяне пацеркі, а можа дамскі нэсэсэр, а можа во гэта? — усё за паўцаны аддам, усё за паўцаны. (Грамадзянка паглядзела-паглядзела тавар і пайшла. ГАНУЛЯ да МІКІТЫ). Вось так усе яны: паглядзіць і пойдзе, паглядзіць і пойдзе.
МІКІТА
Меджду протчым, мамаша, я вам не адзін раз казаў і яшчэ кажу: у вас няма зусім гандлярскай жылкі, у вас не хапае нават чуткай кемкасьці ў гандлёва-прамысловых справах, дзе вымагаецца ад прадаўца пэўнай веды ў пазнаваньні душы купляючага і яго грамадзянскага і соцыяльнага становішча. І вось, напрыклад, меджду протчым, вы толькі што запрашалі: „купеце, за паўцаны аддам, за паўцаны“. Разумеецца, кожны падумае, што ў вас зусім дрэнны тавар, якога і за паўцаны ня варта купляць. Таксама паміж купляючымі трэба выдзяляць іхнія рангі і клясы — абавязкова; а вы, як, напрыклад, толькі што, не разгледзеўшыся дакладна, хто які йдзе, кажаце проста з моста: панечка, меджду протчым! А памойму, зусім ня панечка, а самае меншае — мадама, а можа нават і мадам-сіньёра.
ГАНУЛЯ
Ды якая там яна мадама? Проста нейкая… нейкая…
МІКІТА
А хоць-бы нават, меджду протчым, і такая нейкая. Усё роўна. У гандлёва-прамысловых адносінах мы павінны рабіць від, што яна і не такая, і ня нейкая. Для нас адно важна: каб тавар куплялі, каб тавар не залежваўся. (Пауза). Меджду протчым, мамаша, я ўважаю, што, апрача ўсяго іншага, сягоньня у дабавак нейкі выключны дзень, і вам ніякай гандлёвай „зьдзелкі“, бадай, ня ўдасца ўжо правесьці. Дзеля гэтага йдзеце з таварам дамоў і шыкуйце вячэру, а я застануся яшчэ тут. Думаю, што мне ўдасца злавіць, меджду протчым, якога немца і ўсучыць яму ягоныя маркі.
