АЛЕНКА
(падаючы руку)
Згода!
ЯНКА
Не адкладаючы справы ў доўгі мех, лахі пад пахі, ды яшчэ заўтра — марш на сьвежае паветра!
АЛЕНКА
Але і кніжак з сабой набяром?
ЯНКА
Абавязкова!
АЛЕНКА
(як-бы саромячыся, спускаючы вочы, сьціха)
Але толькі — беларускіх, дзядзька настаўнік!
ЯНКА
Аб іншых і рэчы быць ня можа. (Кароткая пауза).
ГАРОШКА
(да Аленкі)
А ты, сарока, калі ўжо адсакатала сваё, аддала-б настаўніку тое, што прывезла.
АЛЕНКА
Калі я саромлюся.
ЯНКА
Мабыць нешта надта брыдкое.
АЛЕНКА
І зусім ня брыдкое, а, нават, як цётка Агата казала, дужа прыгожае. Самі гэта скажаце. (Дастае з торбы прыгожа вышытую кашулю і саматканы ўзорысты пояс і падае ЯНКУ, сур‘ёзна кажучы). Прымеце, калі ласка, дзядзька настаўнік, гэту драбніцу ад сваёй шчыра вам удзячнай і адданай вучаніцы. З нашага лёну гэта кашуля і з нашай воўны гэты пояс. А сама я ўласнымі рукамі ад шчырага сэрца для вас выткала і вышыла.
