вышлі. Тут у Менску так трудна спаткаць праўдзівага вучонага.
МІКІТА
Та-а-к, гэта важныя вучоныя. Але мы не такіх яшчэ пабачым, як будзе ў нас у Менску, меджду протчым, унівэрсытэт.
ПОП
Понеже есьць в Мінске духовная семінарыя, то воісьціну ізлішне обрэтаць універсіцет, гдзе будзет провозглашацься греховное сьветское учэніе.
СПРАЎНІК
Памойму, таксама унівэрсытэт непатрэбен, бо завядуцца студэнты, а з імі заўсёды столькі для поліцыі клопату. (Пауза).
МІКІТА
(да Ганулі)
Меджду протчым, мамаша, ці не далі-б чаго закусіць нам, бо салавей аднымі песьнямі сыт ня бывае.
ГАНУЛЯ
Калі ласка, прашу за стол.
ГАРОШКА
(хрысьцячыся)
Што вы, свацейка?! Я — і такія важныя асобы… яшчэ з лаўкі звалюся з перапуду. Не, не!
ЯНКА
(да Ганулі)
Мы пяройдзем у мой пакой, каб вам не замінаць.
ГАНУЛЯ
О, не! Павінны сягоньня тут сядзець. Як-ні-як Мікіткавы імяніны. Калі ня хочаце да ўсіх, то я вам сюды падам закускі.
ГАРОШКА
І гэтага, свацейка, ня трэба. Калі пазволіш, то ў мяне ёсьць сёе-тое ў торбе, вот мы і закусім.
