МІКІТА
І ня дзядзька, і ня Мікіта, і ня Зносак, а тут жыве, меджду протчым, колежскі рэгістратар Нікіцій Зносілов.
АЛЕНКА
Я… Я ня ведаю…
МІКІТА
А калі ня ведаеце, то чаго улезьлі ў чужую хату, меджду протчым.
АЛЕНКА
Бачыце, мы з таткам шукаем нашага настаўніка Здольніка.
ГАНУЛЯ
Ах, так-бы адразу і сказалі, дзеткі! Ён тут. Зараз паклічу, (Стукае ў Янкавы дзьверы). Пане настаўнік! Да вас госьці прышлі.
ЗЬЯВА XІ
ТЫЯ-Ж — ЯНКА
ЯНКА
(увайшоўшы і вітаючыся)
Вось мілыя, дарагія госьцікі! А я ўсё разважаў, ці прыедзеце сягоньня, ці не. (Да ГАНУЛІ). Гэта, цётачка, тыя самыя падарожнікі, аб якіх я вам успамінаў: мая найздальнейшая вучаніца Аленка, а гэта бацька яе, Лявон Гарошка — найлепшы гаспадар з усяго сяла.
ГАНУЛЯ
(прыпамінаючы)
Лявон Гарошка… Лявон Гарошка… Як-жа гэта так? Ці вы ня з Дуброўкі?
ГАРОШКА
Але, мая мілая, з Дуброўкі!
ГАНУЛЯ
Ну, цяпер успомніла! Гэта-ж мы блізкія сваякі: твой дзед і мая бабка былі родныя брат і сястра. Але чаго-ж мы стаім? Сядайце, мае даражэнькія! Пане настаўнік, папрасеце, каб селі.
