ДАМА
(углядаючыся пільна цераз акуляры з ручкай на Мікіту)
Што гэта ў вас, мусье, за такі орыгінальны ўбор? Напамінае сабой форму а ля кум пажарны.
МІКІТА
(глянуўшы на сябе)
Мадам-сеньёра, вы згадалі. Гэта… Як яно… гэта… меджду протчым, прынёс мне мой прыдворны кравец для меркі, а я так захапіўся найясьнейшымі гасьцямі (ГОСЬЦІ ківаюць галовамі), што і забыўся зьняць. Меджду протчым, я заказаў сабе гэты віц-мундзір з пэўнай мэтай… Прыходзяць немцы, пачнуцца балі, рауты, маскарады, а ў мяне во і гатоў маскарадны касьцюм. Але, выбачайце, найясьнейшыя госьці, — пайду ўжо скіну, меджду протчым.
ДАМА
(ізноў узіраючыся на Мікіту)
Ах, мусье! але вы фарсун: у вас мундзір са шліфамі.
МІКІТА
А гэта зроблена спэцыяльна для маіх, меджду протчым, найславутнейшых гасьцей: хацеў прыняць іх, як і калісь прымаў розных дастойных асоб.
СПРАЎНІК
Тады дазвольце і я свой мундзір удастойню.
(Дастае з кішэні пагоны і прышпільвае. ДАМА памагае. Чуваць званок. ГАНУЛЯ выходзіць і прыводзіць з сабой АЛЕНКУ і ГАРОШКУ, які, уваходзячы ў хату, выбівае аб пазногаць попел з люлькі).
ЗЬЯВА X
ТЫЯ-Ж — АЛЕНКА — ГАРОШКА
АЛЕНКА
(узіраючыся ў пісульку)
Ці тут жыве дзядзька… як яго?! дзядзька Мікіта Зносак?
