МІКІТА
(стукаючы кулаком па стале)
Меджду протчым… меджду протчым… вы мяне абражаеце. Я не цямняк, пане… пане дырэктар беларускай басоты.
ЯНКА
Выбачайце, я крыху пагарачыўся. (Выходзіць у свой пакой).
ЗЬЯВА
МІКІТА — ГАНУЛЯ
ГАНУЛЯ
Ты ізноў з ім павадзіўся?
МІКІТА
Меджду протчым, я з ім ня вадзіўся, а толькі аб політыцы паспрачаўся.
ГАНУЛЯ
(накрывае стол)
Гэтымі сваімі спрэчкамі людзям толькі кроў псуеш.
МІКІТА
Псуюць і яны мне. Не магу-ж я, меджду протчым, мамаша, набраць у губу вады і маўчаць, калі ён бэсьціць мае жыцьцёвыя погляды. Меджду протчым, абавязак мой — паказаць гэтым новым завадзілам іхняе належнае месца. Хай знаюць, што і мы тое-сёе ў політыцы кемім. Апрача таго, здаецца, што ад нашага кватаранта бальшавіцкім духам пахне, а мне ад гэтага паху ў носе круціць.
ГАНУЛЯ
А калі бальшавік, дык што? Бальшавік таксама чалавек.
МІКІТА
Можа чалавек, а можа і не, бо з нашымі рангамі і клясамі абходзіцца зусім не пачалавецку. (Пауза). Меджду протчым, мамаша, я папрашу вас… я гэтага хачу… З-паміж іншых гась-
