МІКІТА
Мы цьвёрда стаялі на варце сьвятога расійскага самаўладзтва і баранілі тутэйшую рускую народнасьць ад „інародчаскага засільля“. Во яно што, меджду протчым!
ЯНКА
Няма чаго казаць — баранілі! У лапці абувалі, з торбамі пушчалі, ды ў сібірскія катаргі вывозілі. Гэта называецца — баранілі!
МІКІТА
А што вы, новасьпечаныя рэспубліканцы, хэ-хэ-хэ! беларусы ці як там… што вы маніцёся бараніць, бо дагэтуль, меджду протчым, вы яшчэ нічога не ўбаранілі.
ЯНКА
Мы баронім саміх сябе ад вашай навалы.
МІКІТА
А, меджду протчым, нічога ня выходзіць: вашы сходкі ці там зьезды раскідаюцца, а саміх на казённы хлеб садзяць. Хэ-хэ-хэ! раскідаюць, — во, і ўсё тут.
ЯНКА
Але, раскідаюць, але! Толькі-ж думак нашых і сам люцыпар не раскідае, — бо мы служым вялікай ідэі вызваленьня.
МІКІТА
Усё гэта глупства. Меджду протчым, ідэя — вельмі скупая пані: ні шэлега сваім слугам ня плаціць, хоча, каб на яе ўсе дарма працавалі. А ў мяне, хэ-хэ-хэ! пане профэсар, душа рэальная: хто мне лепей плаціць, таму і служу і кіхаць хачу на ўсякія ідэі. Мая лінія жыцьця вельмі простая.
ЯНКА
Памыляецеся, пане рэгістратар. Ваша лінія ня простая — а крывабокая, — цямняцкая ваша лінія, і ўжо вядзе вас туды, адкуль не варочаюцца.
