|
Не спадзейся, сын і матка,
Ад жыцьця патолі…
Ні канца, ані пачатку
Вашай чорнай долі.
Ці сягоньня ці-та заўтра —
Як і ўчора, ўсё так;
Стогн гнязьдзіціся спанатрыў,
Жаль пляце свой мотак.
Шчасьце ў путах… Звод разьвеяў
Думку маладую,
Засталось крыху, надзеі,
Дый паганяць тую.
Вера ў будучыны жніва
Спапялела з гора,
Крыўда-ведзьма незьмянліва
Заліла, як мора.
Гарт апёрся на кургане,
Як ноч, уздыхае,
І ў кургане уздыханьне
Гарту падцінае.
Каня з смагі на пагодзе
„Піць“ галосе ў небе,
Ды ў завею воўк заводзе
Па крывавым хлебе.
|
