Старонка:Янка Купала. Збор твораў (1925–1932). Том 2.pdf/60

З ПЕСЕНЬ ЖЫЦЬЦЯ

Час быў вясеньні. На скібіны дно
Пала, ўзышло, зарунела зярно.
Ў курную хату, на яве ці ў сьне,
Доля-нядоля прынесла мяне.

*

Лета настала. Ўжо колас глядзеў.
Рос, красаваў, наліваўся, — дасьпеў.
Шчасьця, пацехі ня знаўшы ў жыцьцю,
Вырас і я на нядолю сваю.

*

Восень на сьвеце. Бор стогне, шуміць;
Колас нязжаты на полі стаіць.
Нудна у сэрцы: дзе вокам ні кінь,
І я, як той колас, бядую адзін…

*

Зімка прышла; белы вываліў сьнег;
Колас у гурбе знашоў свой начлег.
З доляй змагацца з сіл выбіўся я,
Эх ты, магілка, эх, дзе ты, мая?..

---