|
Прыдзе сьвітаньне да маёй хаткі
І разбуджаць мяне стане:
„Гэй! бяры коску; глянь! там на ўсходзе
Сонейка скора прагляне“.
Дзе ты, сярмяга? Пот яшчэ значан:
Ночкай ня высах пятровай.
Дзе мая коска? дзе ваяўніца:
Час нам на луг за дуброву.
Прыдзе палудне да маёй хаткі,
Ка мне падсядзе на лаву,
І так глядзіць там, як мае дзеткі
Жывяцца поснаю стравай.
І лусту хлеба чорнага ломіць,
Рукі чагосьці трасуцца,
А што кусочак возьме, адкусіць —
Сьлёзы цурком паліюцца.
А прыдзе ночка да маёй хаткі,
Стане ў куток, падапрэцца —
І ў думах-думках, стоячы гэтак,
Песьняй глухой адазьвецца.
А ў грудзёх сэрца птушкай заскача,
Хадыром хатка заходзіць,
Як ноч аб долі цяжкай мужычай
Нудна галосіць, заводзіць.
| 
