— А! Твардоўскі… як дуж, браце?!
Так гаворыць і падходзе:
Ці-ж ня хочаш на‘т пазнаці
Мэфістофаля, дабродзей?
Там пад Лысаю Гарою,
Што душу нам адступаеш,
Падпісаўся ты крывёю,
А цяпер і ані дбаеш!
Надало-ж табе забыцца,
Што, як два мінуць гадочкі,
Меўся ў Рыме ты зьявіцца,
Каб цябе ўзяць за грахочкі.
Ўжо зыходзіць год і сёмы,
І кантракт далей ня служа,
А за чары ой даўно мы
Жджэм цябе у пекле, дружа.
Але хоць чакаў я леты,
Помста ўрэшце даканана:
Рым завецца шынок гэты…
Кладу арышт на васпана. —
Даць хацеў Твардоўскі цягу
На сказ гэтакі чартовы,
Але той злавіў за дзягу:
— А дзе, кажа, гонар слова? —
Што рабіць? чорта насьпела,
Схопе ў пекла тут, і годзе:
Дый Твардоўскі знае дзела,
І таму мазгі заводзе.
— Гэй ты, чорце! глянь ты толькі
У кантракт, дзе пункты ўвідзіш,
Што як лет мінецца столькі,
Па маю душу як прыдзеш, —
Буду права мець тры разы
Запрагчы цябе ў работу, —
Ты-ж найгоршыя прыказы
Мусіш споўніць што да-ёты.
