Гэта старонка была вычытаная
Даўшы так асьцярогу, блаславіў на дарогу;
Яны ўзялі бронь, селі, пабеглі.
Сходзіць восень, зіма йдзе, сыны ўсё там — вайна дзе:
Будрыс думаў, што ў бітвах палеглі.
Па сьняжыстай дарожцы мчыцца ў зброі хтось к вёсцы,
А пад буркаю нешта хавае:
Кубел — гэта, знаць, — ноша, а ў ім рускія грошы…
Не!.. Палячка — твая сынавая.
Па сьняжыстай дарожцы мчыцца ў зброі хтось к вёсцы,
А пад буркаю нешта хавае:
Мусіць, з Прусаў, мой сыну, цягнеш кубел бурштыну…
Не!.. Палячка — твая сынавая.
Па сьняжыстай дарожцы трэці нехта прэ к вёсцы,
А пад буркай вяліка здабыча,
Будрыс — што? — ня пытае, толькі госьці склікае,
На вясельле іх трэцяе кліча.
|}
