VI
Уставаў чараўнік, што сыноў трох выводзіў
І паказываў тры ім дарогі:
Віцца ў захадзе стаў, віўся ў чорным усходзе;
Стаў сачыць скрозь глухія парогі.
Ў хвалях мутных шукае, к каму дзе падсесьці,
Нагавормі сваімі абвеяць;
Трох сыноў ён шукае, што ў чэсьці, ня ў чэсьці
На яго месцы пошасьці сеюць.
Азірае сыноўнія спадкі ў пустошы,
Ў быт глядзіць ад канца да пачатку;
Засыпае, ўстае на адцьвіўшай пакошы,
Аджыўляецца ласкай прыпадку.
Барадой яго пошум, як лесам, калыша,
Хмары звонам кладуцца на плечы,
Грамавік на грудзёх яго гібелі піша,
Ведзьмы шэпчуць аб соладкіх рэчах.
Ён ідзе… Сям і там набіваецца ў госьці,
Упіваецца ў сэрцы нямыя,
І сьцібрае на путы струхлеўшыя косьці,
І пляцёнкі з асьлепленых шые,
За сабою валочыць патухшыя душы,
Разбаўляе дрыгву імі ў пушчы;
Кроўю цёплай сьцюдзёныя вогнішчы тушыць,
Сэрцы лёдам аблітыя лушчыць.
І свае і чужыя выцягвае звадай,
Жылы белыя чорным патрэбам,
Каб заместа усіх і ўсяго ў сьветагляду
Быць усім — і зямлёю, і небам,
Каб спустошыць, абнетрыць труп‘ём чалавека,
Даць папас на магільным папасе,
І так хеўраю будучых, быўшых адвекаў
Расьцьвісьці, растапіцца ў бясчасьсі.
