Асьвяціў сваё чорнае першы сумленьне
Прагавіцьцем быць сонцу раўнёю,
Ў путах сьцюжу трымаць, меці жараў насеньне,
Тлець, пылаць над людзьмі, над сабою.
Як сам цар-грамавік, чуе ў жылах пажары,
Сонцы-б новыя сеяў па небе,
Абярнуў-бы сялібныя ў полым абшары,
І сьвет цэлы спаліў-бы ў патрэбе.
Гэткіх думаў сягнуць недасягнутых чынаў…
Аж сябе сам сабою распражыў:
Сонца сэрца яго растапіла, як льдзіну,
А душу спапяліла на сажу.
Брат другі шоў на нетры сьляпыя аблавай,
Воблік крадзены кідаў загубам,
Акрыляў сам самога асілкавай славай,
Паўставаў проць хапанага клубам.
Як двурог-маладзік, маладзеў сярод зломаў,
Вызіраў непакорай, пакорай,
На мінуўшым мінуўшыя ўзводзіў харомы,
Падпіраў кастылямі падпоры.
Прыпадаў к мёртвым краскам грудзьмі і душою,
Саграваў сэрцам лозы і шышкі,
Выцьвітаў, аж і стаў — чым быў — чорнай землёю, —
Зьвесьць ня зьвёў недахваткі і лішкі.
Трэці брат загаворы здымаў з папялішча,
Знаць даваў моц іх сьпячым народам;
На вялікае новых прыпеваў ігрышча
Выступаў-адступаў чараводам.
Зводам браў-сунімаў крыўдадзейнага зьмея,
Трос заломам, як сівер мятліцай;
Сховы новыя ўзносіў паміж сухавеяў
І пускаў к ім старыя крыніцы.
Гнаў крыніцы, піў з іх і у іх затапіўся…
На былым даў былому ўзрастаці:
Склеп нямы, дзе ляжаў чараўнік, адчыніўся, —
Сьвет нанова стаў новых чакаці.
