Гэта старонка не была вычытаная
Гэткай рдзее душой чараўнік-сьлепаводнік,
Што сыноў навучаў трох калісьці,
А за ім сучыць сьледам, цянюючы, зводнік
І гайдае зялёнае лісьце,
Шапаціць тое лісьце заснуўшым палянам, —
Чуе ночка глухая, нямая:
Кожны край, што дачэсна завецца забраным,
Гэткіх казак забытых шмат знае.
|}
