Бачыш зоры сонца, вяселае бачыш?
З імі рвіся ўсім сэрцам зраўняцца,
А як сьлед свой зарнічным сьвятлом абазначыш, —
За табой кінуць зморы ганяцца.
Хочаш цішы прытульнай і ласкі патольнай,
Збудаваць божы быт на пакутах, —
Дай другім волі ў волю, і сам будзеш вольны,
Не дасі — з сьвету зыдзеш у путах.
Брат другі яе мудрыя выслухаў рэчы:
— Ня туды цэлы век пёрся здуру;
На быдлячы мяняў воблік свой чалавечы,
Каб напяці гладзейшую скуру.
Хто пакінуў свой дом на пасьмешышча нетрам,
Дом чужы таму будзе астрогам;
Хто паклоны біць стаў збоку злыбедным ветрам,
Свой пасад таму стане бярлогам.
Вызнай, кім цябе бацька на сьвеце пакінуў, —
Станься тым, ды йдзі к меншаму брату…
Ня прыслужнем будзь ласцы прыблуднага сына,
Будзь пракляцьцем яму — свайму кату.
Трэці брат ад судзьбіны наказ пераслухаў:
— Сну-траве ты занадта даў веры,
І ў сябе шанаваць чалавечага духу
Не патрапіў наўчыць брата-зьвера.
Ўспомні, выклічы родныя ўсе загаворы
І зводзь імі прыблудаў заломы,
Што ляглі на твае крывасейна разоры,
Што страчаеш за домам і дома.
Схову новую ладзь, больш твае скуль прыпасы-б
Не валок зводны зьмей і начніцы;
Разбудзі сам сябе і той бацькавы насып,
Што паганіць нага чужаніцы.
V
Дні за днямі, гады за гадамі йдуць важна,
Йдуць суважна за зьменамі зьмены,
Перамены ў сябе засявае брат кажны,
Шчасьцю ўзносяць свайму новы сьцены.
