|
Трох сыноў чараўнік на сьвет белы выводзіў,
Трох сыноў, што хаваў узаперці;
Шэпты-чары тварыў ён над імі на ўсходзе, —
Як жыць лепей, як лепей памерці.
Тры паказываў ім ён на сьвеце дарогі,
Тры пуціны іх долі-нядолі,
І даваў-насылаў ён сыном асьцярогі:
Што чакае у чыстым іх полі.
А як пойдзе хто першай, — ён кажа ім гэтак, —
Што на ўсход шляхам чорным кладзецца, —
Напаткае чужацкі крывавы палетак,
І ў крывавай скупаецца рэчцы.
Той шлях першы і першая рэчка атрутай
Спояць так і за хатай і ў хаце, —
На другіх будзе строіці петлі і путы,
І сам гэтыя путы цягаці.
„А як пойдзе другім хто гасьцінцам-дарогай,
Што на захад кладзецца вужакай, —
Свой палетак любіць стане горай чужога,
Прыпадзе к чужой рэчцы, як п‘яўка.
Той другі шлях і рэчка другая загладай
Атуманяць душу, зальлюць вочы;
Будзе сонца шукаці сабе, як прынады, —
Даць, знашоўшы, другім не захоча.
А як пойдзе хто трэцяй сьцяжынай-пуцінай,
Што сваёй ня мінае граніцы,
Будзе чэзнуць і вянуць націнай, паўцінай,
Сьмягнуць будзе над роднай крыніцай.
|
