Той шлях трэці і трэцяя рэчка сьляпою
Ласкай-крыўдай апутаюць грудзі…
Ён насыпе пяшчаны узгор нада мною,
І таптаці узгор гэты будзе“.
Так сказаў чараўнік, і казаў доўга жыці —
Спадкі — цень свой на памяць аставіў…
А сыны сталі праўдзе-няпраўдзе служыці
У сваёй кожны долі і славе.
Спадабалася першаму першая сьцежка,
А другая — другому сыночку,
Ўзяўся трэці на трэцяй, як грыб-сыравежка,
Спатыкаці, праводзіці ночку.
II
Дні за днямі, гады за гадамі плятуцца…
Ўжо збываюцца бацькавы словы:
Ад рукі сына першага вісельні гнуцца,
Ў зямлю йдуць маладыя галовы.
Захапіў яго похмур лядачны, крывавы,
Жалязянымі клешчамі сьціснуў;
Дзе ні ступіць — згібаюцца краскі і травы,
І пракляцьце шуміць бескарысна.
Ён і рад і ня рад, а пуцьця меней што-дзень
На тэй выбранай сьцежцы, і ные;
Ўжо адны ў вочы кідаюць — здраднік, звыродзень,
На пагібель, на звод шлюць другія,
Ня зыходзіць са шляху свайго і другі сын —
Чуць ня йдзе сьледам першага брата:
Ўжо на згубу з зямлёю і з хатай запісан,
І ўсё-ж долі завідуе ката.
Засядаць, панаваць на хватаным багацьці
Ня кідае за дзьверы надзеі,
Хоць мінула даўно яго сьвята па сьвяце,
Хоць пасад свой на выдмах разьвеяў.
