Гэта старонка не была вычытаная
Вырылі яму жалезнай лапатаю,
Вырылі паміж крыжовых дарогаў,
Кінулі цела — эй, цела праклятае —
Без пасьвячэньня, бяз модлаў, з трывогай.
Зводна пашлі толькі ўздохі пустынныя:
Быў чалавек — і няма чалавека;
Згінуў ня то ўжо зусім каб скацінаю —
Так сабе ўрэзаў трацініну века.
..............
Сотні раз хмарамі неба ўзгамоніцца,
Сотні раз ніву спалошча, абсуша, —
Памяць аб вісельным век не затопіцца,
Будзе пужаці трусьлівыя душы.
З году да году, у сьвята дзядовае
Хрыпла скрыпяць і трасуцца асіны.
Песьню вятрыска пяе паграбовую…
Вісельнік блудзіць паўночнай часінай…
|}
