З гораду лекаў ты шмат навязеш,
Сын твой, як бачыш, устане!
Сільнай рукой пакіруе лямеш,
Сьвісьне касой на сьвітаньні!
...............
… Выехаў Сыьцёпка. Чуць-чуць стала днець.
Конік малы, зацяганы.
Сыпка дарога; сьлед значан ледзь-ледзь.
Дзень хмураваты, вятраны…
Ехаў, даехаў Сьцяпан наканец,
Грош апасьледні пакінуў,
Лекаў набраў і гайда маладзец!
Валіць дамоў, бедачына.
Валіць… Піліпаўкай, ведама ўсім,
Дню лік — гадзіна, ня болей.
Выехаў з гораду — цёмна зусім,
З конікам сам ён у полі.
З поўначы сівер наскочыў сухі,
Сьнегам стаў кідаць зласьліва;
Шум ад завеі панёсься глухі,
Пеклам і неба і ніва…
Конік Сьцяпанаў нага за нагой
Пхнецца ў сьнягу па калені;
Пройдзе і стане, трасе галавой;
Пугу што раз чуе меней.
Пхнуўся, цягнуўся, — нарэшце як стаў,
Далей ні кроку — трасецца.
Як яго Сьцёпка ні гнаў-паганяў,
Хоць ты забі — ані з месца!
Шорах па целе Сьцяпана пашоў.
Страшныя родзяцца думы.
Шмат яшчэ вёрстаў дабрацца дамоў.
Грозяць сьняжаныя шумы.
Што тут рабіць? Конь ня хоча вязьці,
Дома сын лекаў чакае…
Кінуць каня? Пехатою ісьці?
Жаль, ды і ночка-ж такая!
