Гэта старонка была вычытаная
Між кустоў, спрадлетаў
На пустым дзірване,
Пасяліўся Юрка,
Дзягель па празваньні.
Туга йдзе спачатку
На такім загоне:
Ані тых будынкаў,
Ні ўзараных гоняў.
І наш Дзягель часта
Са сваёй сям‘ёю
Зьліўся, як за грошы,
Потам ды сьлязою.
Год за годам сходзіць,
Бачаць гаспадары:
Юрка арэ, сее,
Цярэбіць гушчары;
Чынш двару заплаціць
Талакой, грашыма,
І жыве так, як-бы
Ў бога за плячыма.
Зацьвілі загоны
Усялякім збожжам:
Як палацам, хатай
Пахваліцца можа.
Эй, бо што мужыцка
Праца не падоле?
Дзірваны ў сад зьменіць,
А горы — на поле!
III
Сорак год так Дзягель
Жыў ня ў кепскім стане,
Пакуль пан стары жыў
І старая пані.
Але, як той кажа,
Усё ў нас ня вечна:
Годзе Юрку жыці
З хлебам ды бясьпечна!
