Гэта старонка не была вычытаная
Адплацілі роднай матцы
Княжаняты-дзеці:
Відмай кінулі бадзяцца,
Сіратой гібеці.
Ходзяць, гоняць сухавеі
Праўданьку сьвятую;
Брата брат не разумее,
Брата брат катуе.
Я на гэтым на кургане
Ўсё сяджу і плачу,
Ўсё чакаю зьмілаваньня,
Дый ніскуль ня бачу.
Ці апомняцца сыночкі
У сваёй правіне?
Ці загінуць сярод ночкі,
Што і сьлед загіне?..
...........
Стогнуць ветрам калыханы
Ліпы ды бярозы,
А ноч сее скрозь туманы
Золь, слату, як сьлёзы.
Лапацяць крыламі жудка
Кажаны, начніцы,
Як-бы суд спраўлялі тутка
Ведзьмы-чараўніцы.
А душа сама — бяз хаты,
Знаць, з вялікай мукі
То зрывае з сябе шаты,
То ў крыж зложыць рукі,
То паказвае на плечы,
То капец абойме…
Бог яго усё дарэчы
Зразумее, пойме!
