Заставалася адна я,
Сын адзін са мною,
Як той путнік на расстаі,
Летам і зімою.
Сяк ці так, жылось паволі
Ў палавіне з горам —
Тым у хаце, тым на полі,
А другім за морам.
Аж дакучыла, знаць, далей
Недзе так бадзяцца,
І сынкі зьбірацца сталі,
З-задалёк вяртацца.
Як прышоў дамоў сярэдні,
Выглядаў багата,
Й не пазнаў, як зьвер пасьледні,
Ні мяне, ні брата.
Ў плуг запрог свайго браточка
Навек, да скананьня,
А мяне асеньняй ночкай
Выгнаў на бадзяньне.
Як дамоў вярнуўся меншы,
Сьвету як увідзеў, —
Аказаўся дасьціпнейшы,
Чым сярэдні, ў крыўдзе.
Над старэйшым братам ставіў
Стражы і запоры,
Цела ранамі крывавіў,
Зьдзекаваўся ў горы.
Зьдзекі далей строіць дай-жа,
Ласку з сэрца выжыў:
Суд судзіў, што я — ня я ўжо,
І расьпяў на крыжы.
Так мая краса завяла
І маёй сялібы!
Ліхата апанавала
І капцы, і скібы.
