Ды ўдаліся, ой, сынкі мне
Не аднэй натуры,
Як-бы тыя ноткі ў гымне
Цішы і віхуры.
Працавітага быў першы
Складу і нагібу,
Так, здаецца, што й памершы
Ўсё араў, касіў-бы.
За другім была ахвота
К лежні, к панаваньню;
За чужой-бы жыў работай,
Спаў-бы да зьмярканьня.
Трэці ўсіх-бы толькі мучыў —
Склад меў быці катам.
З паганякаю на ўзруччы
К зьдзекам быў заўзятым.
Вось такой натуры, складу
Ў іх я дачакала;
На дарма, як мёд-прынаду,
Думка ў думку ткала.
Ня прышлось мне жыць на сьвеце
Ў славе і дастатку:
Загубілі родны дзеці,
Загубілі матку.
І сярэдні, і малодшы,
Родныя дзяціны,
Як мая — пашлі к салодшай
Ласцы бяз прычыны.
Ў сьвет збрылі чужы дзівіцца,
Гнуць у ёрмы шыі…
І ўтапілі ў чужаніцы
Душы маладыя.
Заставаўся толькі старшы
Гаспадарыць дома,
Бо ад тых быў гаспадаршы,
Хоць быў ў іх за лома.
