А нашто-ж мне на вясельлі
Пелі, гралі, чаркі білі,
Самі сьціхлі, занямелі,
Мне ўчарашні дзень згубілі?
А нашто-ж мне на каляды
Галасілі пахаўтурну?
Самі вылеглі загладай,
Я ў жальбе снуюся бурнай.
А нашто ўсё гаварыла:
Жджы на кветку, на купальле!
З году ў год чакаю мілай,
І шукаю бліжай, далей.
Можа тамка? можа гэтта?
Пнуся, рвуся ўзад і ўперад —
І налета, ўсё налета…
Вязьнем я і кветка ў нерат.
Не трашчэце, не шасьцеце,
Сухалесы, пустацьветы!
Дайце кветку, дайце жыці,
Не чаруйце у сусьветы!
Мох, чарнобель, расхіліся!
Кветка, кветка, выглянь сьмела!
Чорнай кроўю ўвесь абліўся,
Сухажыльле зводзіць цела…
Стой! Здаецца, вунь зірнула,
Як-бы зорка, як-бы сонца…
Ах, ня тое! Адвярнула!..
— Гэта шышка на сасонцы“.
І пабег, пабег па лесе,
Закруціўся дымам-пылам,
Стаў, глядзіць, на грудзі зьвесіў
Галаву над пнём пахілым.
А дух пушчы з пушчай разам
Успамінкі ўспамінае,
І так далей кажа сказам, —
Ночка слухае нямая.
