Гэта старонка не была вычытаная
Шлі векі. Хрэст брала народнай сьлязою;
Між віхраў і бураў, і холаду зім
З людзкой неразлучны ўзяла шлюб бядою,
І тузаюць мной, як народам маім.
Здушылі мне голас на родных на нівах;
Крыж цяжкі упадку з народам нясла,
І думаў чужынец, што ўжо я няжыва.
Ня верце! Жыву, як ад векаў жыла!
Я ўсё, колькі сілы, змагала, ўставала!
Я жыва! Народ мой са мною, пры мне!
Я ўсё перанесла і вышла я з хвалай,
Я сільна, я вечна ў сваёй старане!
Прашло засьляпленьне, мінае трывога;
На небе ўжо новая відна зара.
Шырок прада мною гасьцінец-дарога.
Ужо днее! ўжо днее! — к сваім мне пара!
|}
