|
Пусьцее поле, моўкне птушка,
Скідае жоўты лісьць бяроза,
Нямее песьня-весялушка,
Ліюцца з неба каплі-сьлёзы.
У полі глуха вецер сьвішча
І ў комін з шумам далятае.
Ні то жыцьцё, ні пажарышча,
Ні то пагібельнасьць якая!
А ў сэрцы, сэрцы неспакойным,
Жаль так і ўеўся з пусткай гэтай;
Снуюцца думы роем ройным:
О, як ты страшны мне, склон лета!
Была вясна, і ўсё на сьвеце
Жыло, цьвіло — і вось ня стала…
Няма вясны, заплач па леце;
Нуда ва ўсім запанавала.
Такая-ж доля наша, людзі:
Жыві ды пекайся ўсёй сілай;
Праходзяць годы, чахнуць грудзі,
Бач, і дапекаўся магілы.
|
