Старонка:Янка Купала. Збор твораў (1925–1932). Том 2.pdf/120

ПАВОДКА

Крэпкі, магутны аковы зімовыя —
Льдзяныя брылы на захад і ўсход.
Бліснула сонца, сонца вясновае —
Топіцца гурбіна, топіцца лёд!

З грохатам, з лёскатам крыга за крыгаю
Прэцца, нясецца ў нязнаную даль;
Хваля за хваляю коціцца, мігае,
Ломіць прашкоды, як молатам сталь.

Дарма запорыну людзі бяздольныя
Выбегуць ставіці сіле такой:
Скрыша паводка ўсясільная, вольная,
Скрыша і пойдзе сваёй пуціной!

Эх ты, разводзьдзейка! Эх ты, бурлівае!
Ты аднаўляеш, купаеш зямлю;
Вынесі-ж, вынесі хваляй жычліваю
К лепшаму шчасьцю людзкую сям‘ю!

---